دنیا بیستون است اما فرهاد ندارد، 

 و آن تیشه هزار سال است که در شکاف کوه افتاده است  

مردم می آیند و می روند اما کسی سراغ آن تیشه را نمی گیرد. 

 دیگر کسی نقشی بر این سینه سخت و ستبر نمی زند.  

دنیا بیستون است و  

روی هر ستون ، عفریت فرهاد کش نشسته است.هر روز پایین می آید ودر گوش ات نجوا می کند که شیرین دوستت ندارد.  

و جهان تلخ می شود  

تو اما باور نکن 

 زیرا که تا عشق هست ، شیرین هست  

عشق اما گاهی سخت می شود ، آنقدر سخت که تنها تیشه از پس آن بر می آید 

 روی این بیستون ناساز و ناهموار گاهی تنها با تیشه می توان ردی از عشق گذاشت ،  

و گرنه هیچ کس باور نمی کند که  

این بیستون فرهادی داشت .