چه عادی شد واسم گریه
چه دل تنگم واسه خنده
چه سیلی پشت پلکامه
به لبخندی دلم بنده

غریبگی نکن لبخند
پرم از غصه و از غم
تو خوابم گریه می بینم
چه سنگینم ازین ماتم

کجا بودم نفهمیدم
کجا تقسیم شد خنده
چقد کم بود این کالا
که گریه سهم من مونده

خدا اینو نمی بینی؟
زمینت پر شد از وحشت
پر از تبعیض و نامردی
پر از ثروت ولی حسرت

زمینو جابجا کردی؟
همه جا جنگه و دعوا
یتیم و گشنه انباشته
چقد بد شدن آدمها