هفته ای که داره تموم میشه واسه من خیلی خوب نبود...من تو یه خونه سالمندان کار میکنم کارم پر کردن فرم ها و تست های روانشناسی سالمندانه اما بیشتر وقتها میشینمو باهاشون حرف می زنم و درد دل و ازین چیزا اخه اونا خیلی تنهان و خیلی دلشون می خواد یکی بشینه و باهاشون حرف بزنه متاسفانه تو این هفته ۲تاشونو از دست دادیم اینکه می گم دادیم بخاطر اینکه همکارام مثل من خیلی ناراحت بودن...مگه چند سال زندگی می کنیم ما ادمها که باید اینطوری از هم جدا بشیم؟؟!!همین از دیشب این فکر تو سرم اومده بود و نمیذاشت بخوابم واسه همین اومدم اینجا بنویسم تا یه کم سبک شم...زندگی واقعا ارزش نداره ازون لذت ببرین و به همدیگه خوبی کنین...
از اینکه جواب نظرمو ندادی اصلا تعجب نکردم!
البته به شما روانشناسها اصلا اعتباری نیست
یه هو دیدی دار و ندار زندگیمونو دادید به باد!
با این چیزهایی که نوشتید مطمئن شدم که شما به هیچ وجه اون مینایی که من فکر میکنم نیستید
ولی خلی خوشحال میشم که به وبلاگ من سر بزنید و خواننده ی دست نوشته هام باشد.
همونطوری که من هم خواننده ی وبلاگ شما هستم
هنوز هم دلم میگیره وقتی وبلاگت رو میخونم و هیچ نظری توش نمیبینم
این یه جواب!!